Küçük evimize küçük bir prens getirdik..İçimde tarifi güç değişik bir korku..O küçük, kırmızı şeyle tek başımıza kalma korkusu..Nasıl bakıcam? Nasıl tutucaktım? Altını değiştirirken ne yapmam gerek?..
Evet defalarca görmüşümdür etraftan tüm bunları ama bu kadar küçük bebeğe yapılırken hiç dikkat etmemiştim..O uyurken uzman tv izledim İnternetten çok faydasını gördüm..
Daha ilk gecemizde deprem oldu apar topar kalktık köye gittik..Sonra döndük geri..Kısa bir macera atlattık..Ama hayatımızdaki deprem daha büyüktü..Alışmam ve alışmamız gereken o kadar çok yenilik vardı ki..
Islak mendil alerjik oldu pamuk kullandık ıslatıp..Gece ışık açmadık kesinlikle anlasın gece uykusunu diye..Ve konuşmadık tüm gece sadece ninni söyledik uyansa bile..
Emzirirken ilk 10 gün kamburum çıktı..Kayınvalidem bir gün demese eğilmene gerek yok bebeği yukarı kaldırıp kendine çek, ben şuan bir kamburdum kesin..
Hangi taraftaysa başı o dizimin altına ya da dirseğimin altına yastık koydum ve yükselttim..O durunca emerken hafif çenesinin altına dokundum emmeye devam etti..Kakasına hep dikkat ettim aman kan falan herhangi bir anormallik var mı diye..
Gece ağladığında Alper ateşi mi var diye sormaktan yorulmadı..Ben kucakta sallamaktan..
Asla yanımda yatırmadım..Kucağımda uyudu ama yanıma almadım..Pınar Halasının aldığı yan yatırma yastığı süper oldu 4 aya kadar hep kullandık..
Ama asıl süpriz 22. gün akşam saat 8de başlayan neden yokken gelen ağlama krizi oldu..
Çok korktuk..Ne oluyordu hiç anlamadık..Panikledik..Hemen telefona sarıldık ve öğrendik ki kolikiz..Tanrım o ne 2 buçuk aydı öyle..
Hergün akşam 6 da başlayan ve bazen 9 a kadar devam eden ama genelde 8 de biten ağlama nöbetlerimiz..
İşte 22. günden itibaren anne ve baba olduğumuzu tava vurmuşlar gibi kafamıza anladık..
İlacı yok sadece eczaneden aldığımız Rezene Çayı bebekler için..Günde en az 2 kez öğlene doğru ve akşam üzerleri yarım çay bardağı verdim..Ama sanırım sadece benim psikolojimi rahatlatmaktan başka işe yaramadı..
Bilmeyen emmmek istemedğini, uyumak istemediğini daha nice şey olabileceğini sanırken biz artık 2 aylıkken oğlumla kolik sancının ne zaman biteceğini ne yaparsam daha iyi olacağını öğrenmiştik..En iyi gelen sıcak havlu ile karnını sararak kucakta sallamaktı..Daha azalmış ağlama sırasında ise hemen meme ile sakinleşmesini sağlamakta fayda bulduk..Ancak memede bağırmaktan bitap düşerek uyudu..Bizim için kafayı yenesi bir durumken onun o küçücük gözlerinden bir türlü akmayan gözyaşına eriyip ömrümün yarısını sürdüm geriye doğru..
Kolik bebek çok zor.. Erkek bebeklerin çoğunda olabiliyormuş bu sorun.. Bir çeşit bağırsakta olması gereken enzimin erkek bebeklerde daha geç gelişmesi ve olmamasından kaynaklanıyormuş..Asla kolik yüzünden hasta olmadık..Onunla yaşamayı öğrendik ve 4. ayımızda geçti gitti..
Büyüdük.. Birbirimize Alıştık..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder